ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕Member ၾကီးကို Ro Lex ေရးသားေပးပို႔ေသာဇာတ္လမ္းေလးပါ.
အခန္းေလးက ဆယ္ေပပတ္ပတ္လည္ ေလာက္ရွိတယ္။ အခန္းထဲမွာ ခုံတစ္ခုံရွိတယ္။ ခုံေပၚမွာ ဘိုးမင္းေခါင္အရုပ္နဲ႔သူ႕ေရွ႕မွ
“ညည္းေယာက်္ားနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ဦးတင္႔လြင္႔ပါ”
မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက အသက္အနည္းငယ္ပိုၾကီးပုံရတဲ႔ မိန္းမၾကီးက အိေျႏၵရရ ျပန္ေျဖတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ မိန္းမၾကီးက ေခါင္းကိုေအာက္ငုံထားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူနားေထာင္ေနတဲ႔ ပုံပါပဲ။ ဆရာက မ်က္လုံးကိုမွိတ္ျပီး သူ႕အနားမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွိေနသလိုမ်ဳိး စကားေတြေျပာေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္ ေခါင္းခါ လိုက္လုပ္ေနျပန္တယ္။ လူခုႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ႔ အခန္းထဲမွာ တျခားတစ္ေယာက္ရွိေနသလိုမ်ဳိး ဆရာကျပဳမႈေနတယ္။ အားလုံးက စိတ္၀င္ တစားနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ ျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာစေတြ ေ၀႔သြားေအာင္ ေလက ေအးခနဲတိုက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ ဖ်င္းဖ်င္းထသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔နားကို ပိုျပီးတိုးကပ္လိုက္မိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ဆရာက ေနာက္ဆုံးတစ္ ခ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပီး မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္ဘက္ကို လွည္႕လိုက္တယ္။
“ညည္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္က တင္တင္ခိုင္ နဲ႔ သြယ္သြယ္စိုး လို႕ေျပာတယ္”
မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္လုံး အံ႕ၾသ၀မ္းသာသြားျပီး ဟုတ္ပါတယ္ လို႕ အလ်င္ အျမန္ေျဖၾကတယ္။ ဆရာက ဆက္ေျပာတယ္။
“ သူက အခ်ိန္သိပ္မရဘူးလို႕ေျပာတယ္။ သြားစရာရွိေသးတယ္လို႕ ေျပာတယ္ ”
“ ဆရာ..သူ ကၽြန္မတို႕ကို ဘာေျပာသြားေသးလဲ.ဆရာ”
ဒီတစ္ခါ၀င္ေမးတာက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ သြယ္သြယ္စိုးဆိုတဲ႔ မိန္းမၾကီးပဲ။ သူ႕အသံေတြက ၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ တုန္ေနပုံရတယ္။ ဆရာက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
“တင္တင္ခိုင္႕ကိုေတာ႔ သူဘဏ္မွာ အပ္ထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ သူ႕ဟမ္းခ်ိန္း ေလးကို ေရာင္းျပီး သူ႕အတြက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳေပးပါတဲ႔ ။ သူ႕သား အငယ္ေကာင္ကိုလည္း ရွင္ျပဳေပးပါတဲ႔..”
“ဟုတ္ကဲ႔ပါ..ဆရာ” လို႕ေျပာရင္း တင္တင္ခိုင္ဆိုတဲ႔ မိန္းမၾကီးက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္။ ငိုခ်င္တာကို ထိန္းထားပုံရတယ္။
“ ဆရာ ကၽြန္မကိုေရာ ဘာမွာသြားေသးလဲဟင္”
သြယ္သြယ္စိုးတဲ႔ မိန္းမၾကီးက သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဆရာက ခပ္ေလးေလးၾကည္႕ျပီး ေျပာတယ္။
“ညည္းကိုေတာ႔ အမ်ားၾကီး မေျပာသြားဘူး။ တစ္ခုပဲေျပာသြားတယ္”
ဆရာက စကားကို ခဏရပ္ထားျပီး သြယ္သြယ္စိုးကို ၾကည္႕လိုက္တယ္။ ျပီးမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေျပာတယ္။
“သူ႕ကို ခြင္႔လႊတ္ပါတဲ႔ ”
သြယ္သြယ္စိုးရဲ႕ ဟီးခနဲ ငိုသံက တင္တင္ခိုင္ရဲ႕ အင္႔ခနဲ႔ ရႈိက္သံကို ဖုံးသြား တယ္။ သြယ္သြယ္စိုးက တစ္ကိုယ္လုံး သိမ္႔သိမ္႔ခါေနေအာင္ ငိုေနတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း နင္႔နင္႔နဲနဲေျပာေနရွာတယ္။
“ခြင္႔လႊတ္ပါတယ္...ကိုၾကီးရယ္..
တင္တင္ခိုင္က သြယ္သြယ္စိုးရဲ႕ ပုခုံးကိုကိုင္ျပီး ႏွစ္သိမ္႔ေပးေနရွာတယ္။ သူလည္း မငိုေပမယ္႔ မ်က္ရည္ေတြက်ေနတာကိုေတာ႔ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ရွာဘူး။ ဆရာက စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ေျပာတယ္။
“အဲ႔ေလာက္မငိုနဲ႔ေလ သူျမင္သြားျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္ ထိန္းမွ ေပါ႔ကြယ္ ”
ဒါေပမယ္႔ ဆရာရဲ႕ ေလသံက အေတာ္ေပ်ာ႔ေနတာအမွန္ပဲ။ သူလည္း ၀မ္းနည္း ေနပုံရတယ္။ ျမင္ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေတာင္မွ ဘာမွန္း မသိေပမယ္႔ ရင္ထဲမွာ ဆို႕ေနမိတယ္။ အေတာ္ေလး ငိုလို႕အားရေတာ႔မွာ ျပန္သြားၾကတယ္။
ဒုတိယေျမာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုအလွည္႕ေပါ႔။ အေမက ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္တိုးလိုက္တယ္။ အကိုၾကီး နဲ႔ အမက ေနရာမေရြ႕ဘူး။ အခုထိ ဒါဟာ ဘာလုပ္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ အဲ႔အတြက္ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာတယ္။ ဆရာက ခုနက ကိစၥအတြက္ စိတ္ေျပေသးပုံမေပၚဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ထုံးစံအတိုင္းပဲ အေမ႔ကို ေမးတယ္။
“ ညည္းေယာက်ာ္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ဦးျမင္႔ေငြပါ ဆရာ”
အေမကေတာ႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ။ အကိုၾကီးလည္း တည္တည္ပဲ။ သူက သိပ္ယုံၾကည္ပုံမရဘူး။ သူက စစ္သားကို။ အမၾကီးကေတာ႔ နည္းနည္းစိတ္လႈပ္ရွားေနပုံ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။
ဆရာက ခုနက အတိုင္းပဲ ဘာမွမရွိတဲ႔ အေမွာင္ထဲကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိ ေနသလိုမ်ဳိး မ်က္လုံးမွိတ္ျပီး တြတ္တြတ္ေျပာေနတယ္။ ျပီးမွ အေမ႔ကို လွည္႕ေျပာတယ္။
“ညည္းတို႕ကို သူမသိဘူးတဲ႔ ”
အေမ အံ႕ၾသသြားတယ္။ ျပီးမွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားျပီး ဆရာ႔ကို ျပန္ေမးတယ္။
“ဘာလူမ်ဳိးလဲလို႕ ေမးေပးပါ”
ဆရာက အေမွာင္ထဲကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
“တရုတ္လူမ်ဳိးတဲ႕ ”
“တရုတ္ဆိုမဟုတ္ဘူးဆရာ...သူက ကရင္ပါ”
ဆရာက လွမ္းေျပာျပန္တယ္။ ခဏၾကာေတာ႔ အေမ႕ဘက္ကို လွည္႕လာတယ္။
“ညည္းက မသန္းေမာ္ လို႕ေျပာတယ္။ သူ႕မိန္းမတဲ႔ ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ”
အေမ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာက ဆက္ေျပာတယ္။
“သူ႕သမီးၾကီးကို စိတ္မခ်ဖူးတဲ႔။ အစစအရာရာ ေစာင္႔ေရွာက္ပါလို႔ ေျပာေနတယ္”
အမၾကီးက မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။ အမၾကီးမွာ ကေလးေလးေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႕ေယာက်္ားက မယားငယ္ယူလို႕ ကြာရွင္းထားၾကတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတာေပါ႔။ ဒါကို အေဖက သူ႕သမီးမ်က္ႏွာငယ္မွာကို စိတ္မခ်ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အမၾကီးက ငိုေနရင္းက ေျပာတယ္။
“အေဖ႕ကို စိတ္ခ်ပါလို႕ ေျပာေပးပါဆရာ”
ဆရာက ေခါင္းျငိတ္ျပီးဆက္ေျပာတယ္။
“ သူ႕သားၾကီးကိုလည္း အသက္အႏၱရာယ္ ဂရုစိုက္ပါတဲ႔။ အရက္ေတြ အရမ္းမေသာက္ပါနဲ႔တဲ႕”
ဆရာရဲ႕ စကားအဆုံးမွာေတာ႔ အကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တည္ေနရာကေန မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာတယ္။ ျပီးမွ ဟုတ္ကဲ႕ လို႕ ေခါင္းျငိတ္တယ္။ အေဖက တစ္ခုခုကို သိေနတဲ႔ပုံပဲ။ အဲ႕ဒါကို အကိုၾကီးလည္း သိေနပုံရတယ္။
“ သူ႕စကားေျပာတာ သိပ္မပီဘူး။ လွ်ာေလျဖတ္သြားတယ္လို႕ေျပာတယ္။ သူအခုျပန္ေတာ႔မယ္တဲ႔ ညည္းတို႕ဘာေမးဦးမလဲ ”
အေမက ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ သူဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမးေပးပါဆရာ ”
ဆရာက ခုနကအတိုင္းပဲ စကားေျပာေနတယ္။ ေခါင္းျငိတ္လိုက္ ေခါင္းခါ လိုက္နဲ႔ ဆရာၾကည္႕ရတာ ႏွစ္ခါျပန္ေမးေနပုံရတယ္။
“ သူအခု ဘားမဲ႕ဆရာေတာ္ဆီမွာ ေရာက္ေနတယ္တဲ႔ သူ႕အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔တဲ႔ ”
အေဖက ဘုရားတရား လုပ္တယ္။ဘားမဲ႕ဆရာေတာ္ ပုံေရွ႕မွာ ပုတီးေတြ အရမ္းစိပ္တာေတြ႕တယ္။ မေသခင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ သူ႕အမ်ဳိးေတြ အကုန္လုံးကို လိုက္ႏူတ္ဆက္ေနေသးတယ္။ အေမက သက္ျပင္းေလးခ်ရင္း ျပတင္းေပါက္ကို ေငးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖဘယ္မွရွိမလဲလို႕ လိုက္ရွာတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ ဒါဟာ ေသသြားတဲ႔လူနဲ႔ ဒီကလူေတြကို ဆက္သြယ္ေပးတာလို႕ သိလာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္မယုံဘူး။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္အတြက္က်ေတာ႔ ဘာမွ မမွာသြားဘူးေလ။ အဲ႔ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အေဖ..အေဖသာ ဒီအခန္းထဲမွာ တကယ္ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္ခုခုလုပ္ျပပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အားလုံးျပီးသြားေတာ႔ အေမလည္း ဆရာ႔ကို ပိုက္ဆံကန္ေတာ႔ျပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ၾကတယ္။ အကိုၾကီးနဲ႔ အမၾကီးက အရင္ထြက္သြားတယ္။ အေမက ဆရာ႔ကို ႏူတ္ဆက္ေနတယ္။ ျပီးမွ ေနာက္ဆုံးက ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ႕ေနာက္က လိုက္ထြက္လိုက္တယ္။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ဂုတ္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္သလို ဖ်စ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႕ျပီး အေမ႕လက္ကို အတင္းဆုပ္လိုက္တယ္။ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြလည္း တစ္ကုိယ္လုံးထလာတယ္။ ေရွ႕ကိုလည္း ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မငိုမိေအာင္ မနည္းစိတ္ထိန္းရင္း အေမ႔လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ထားမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႔ အဲ႔ဒီအျပဳအမႈဟာ အေဖ အသက္ရွင္ေနစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မၾကာခဏ က်ီစားတဲ႔ အျပဳအမႈ႕ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
(အထက္ပါ ေလခၽြန္နတ္ကို ဟိုအရင္ကေတာ႔ သာေကတ ေ၀ဇယႏၱာမွတ္တိုင္ တြင္သြားေရာက္ေမးျမန္းရပါသည္။ ယခုအခါ မရွိေတာ႔ဟုသိရပါသည္။
ထို႕သို႕ တမလြန္ဘ၀ႏွင္႔ ဆယ္သြယ္ေပးေသာ သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္ ဟုလည္း ၾကားသိရပါသည္။)
ဇာတ္လမ္းေရးသားေပးပို႔ ေသာ မန္ဘာ ကို Ro Lex ကို အက္ဒမင္မ်ားမွ
အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္....။
Post By:မိုးတိမ္ ပံုျပင္
